Wong Kar-wai Klasiği: Chungking Express
Yakın zamanda izleyip çokça beğendiğim ve kesinlikle daha fazla insanın izlemesi gerektiğini düşündüğüm bir başyapıtla tanıştırmak istiyorum sizi bugün. Bir film grubu sayesinde keşfettiğim Chungking Express, konusunun sadeliği ve konuyu ele alış biçimden ötürü beni çok etkiledi.
Filmi kısaca özetleyelim; Hong Kong'da yaşayan iki farklı polisin duygusal ilişkilerini iki partta anlatmış Wong Kar-wai. Bu hikayeler birbirinden bağımsız değil, tabiri caizse örümcek ağlarıyla birbirine örülmüş, ikinci kısıma geçtiğini zorla fark ettim örneğin.
İlk partta 203 no'lu polisin kız arkadaşıyla ayrılmaları sonucu kendi çapında bir depresyona girdiğini görüyoruz. Sevgilisinin kendisine geri dönmesi için 30 gün veren He Zhiwu, bu süreyi ananas konserveleriyle geçiriyor diyebiliriz. Olmayacak bir hayalin peşinde koştuğunu anladığı o gece, bir barda tek başına otururken içeri giren ilk kadına aşık olacağını söylüyor kendince ve sarı peruklu, gece bile güneş gözlüğü takan o kadın içeriye giriveriyor!
İlk partın çok naif olduğunu söylemek istiyorum, öyle ki karakterimiz aşk acısını atlatmak için kendince yöntemler geliştirmiş, örneğin ölümüne koşmak, öylesine koşmak ki göz yaşı için vücutta su kalmaması! Ayrıca malum sahneye kadar canım ananas istedi hep, sonrasını filmi izleyenler anlayacaktır.
İkinci kısımda ise, 663 no'lu polisimizle tanışıyoruz. Hostes sevgilisinden yeni ayrıldığı için oldukça mutsuz olan karakterimiz, mutsuzluğunu evindeki eşyalarla konuşarak bizlere gösteriyor diyebiliriz. Polis memurumuza aşık olan karaktere hayat veren aynı isimli Faye, kendisinin hayatına girebilmek için ali cengiz oyunları oynuyor kendince. Ama kızamıyorsunuz, her şey o kadar güzel aktarılmış ki.
Adamın eski sevgilisini unutmasını ve kendisine aşık olmasını istediği için, adamın evine girip (adamın kendi rızasıyla elbette, filmi izleyenler yeniden anlayacaktır) eşyaların yerini değiştiriyor, onlarla oynuyor, bir manipülasyon çabası olarak görebiliriz. Filmin sonu ise ikinci partın başının neredeyse ters köşesi, hepimizi rahatlatacak bir güzellikte sona eriyor film.
Filmi çok beğendim, basit birer aşk hikayesi gibi geliyor ancak alt metin bundan ibaret değil. Hong Kong, kozmopolit bir şehir. Bu da çok fazla göçmen, oldukça kalabalık insanların olduğu bir mekan getiriyor aklımıza. Suç oranı da aynı oranda artıyor elbette. Wong Kar-wai, polis memurlarını bilerek seçmiş gibi bir izlenim oluştu bende. Ayrıca iki kısımda da yoğun aşk hikayeleri yok çünkü filmin asıl derdi aşk değil, modern dünyadaki bireyin kendi içinde tutarsızlıklarını ve çevresine karşı yabancılaşmasını aşk ile örttüğü eleştirel bir dil kullanarak, bizi 94 Hong Kong'una götürüyor.
Ayrıca ikinci part, bariz bir şekilde ilk kısıma göre oldukça baskın. Süre olarak da, ikinci bölüme daha fazla alan ayrılmış. Ben de ikinci hikayeyi daha çok içselleştirdim, bence yönetmen istemeden ikinci kısmı fazlasıyla yüceltmiş, öyle ki çok beğendiğim ilk parttan film bittikten sonra aklımda kalan yalnızca bir replik ve ananas olmuştu. Ancak iki bölüm arasındaki geçiş öylesine yedirilmiş ki, filme dair eleştirebileceğim tek kısmı da oldukça ekarde ediyor bu durum.
Dramatik yapıyı güçlendirmek adına kullanılan müzikler ise o kadar filmle bütünleşmiş durumda ki, şu an bu yazıyı dinlerken bile California Dreamin' şarkısını dinliyorum.
Kaosu anlatmak adına hareketli kamera kullanan, basit bir hikayeyi bu kadar ilgi çekici anlatabilen, aşkı oldukça naif verebilen ve karakter gerçekçiliğini başarıyla yansıtan Wong-Kar wai, renkli ışıkları ve yağmur görüntülerini de bolca kullanıyor. En sevdiğim filmler arasında giren Chungking Express'i izlemenizi şiddetle tavsiye ediyorum.
*fotoğraflar internetten alıntıdır.
Filmi kısaca özetleyelim; Hong Kong'da yaşayan iki farklı polisin duygusal ilişkilerini iki partta anlatmış Wong Kar-wai. Bu hikayeler birbirinden bağımsız değil, tabiri caizse örümcek ağlarıyla birbirine örülmüş, ikinci kısıma geçtiğini zorla fark ettim örneğin.
İlk partta 203 no'lu polisin kız arkadaşıyla ayrılmaları sonucu kendi çapında bir depresyona girdiğini görüyoruz. Sevgilisinin kendisine geri dönmesi için 30 gün veren He Zhiwu, bu süreyi ananas konserveleriyle geçiriyor diyebiliriz. Olmayacak bir hayalin peşinde koştuğunu anladığı o gece, bir barda tek başına otururken içeri giren ilk kadına aşık olacağını söylüyor kendince ve sarı peruklu, gece bile güneş gözlüğü takan o kadın içeriye giriveriyor!
İlk partın çok naif olduğunu söylemek istiyorum, öyle ki karakterimiz aşk acısını atlatmak için kendince yöntemler geliştirmiş, örneğin ölümüne koşmak, öylesine koşmak ki göz yaşı için vücutta su kalmaması! Ayrıca malum sahneye kadar canım ananas istedi hep, sonrasını filmi izleyenler anlayacaktır.
İkinci kısımda ise, 663 no'lu polisimizle tanışıyoruz. Hostes sevgilisinden yeni ayrıldığı için oldukça mutsuz olan karakterimiz, mutsuzluğunu evindeki eşyalarla konuşarak bizlere gösteriyor diyebiliriz. Polis memurumuza aşık olan karaktere hayat veren aynı isimli Faye, kendisinin hayatına girebilmek için ali cengiz oyunları oynuyor kendince. Ama kızamıyorsunuz, her şey o kadar güzel aktarılmış ki.
Adamın eski sevgilisini unutmasını ve kendisine aşık olmasını istediği için, adamın evine girip (adamın kendi rızasıyla elbette, filmi izleyenler yeniden anlayacaktır) eşyaların yerini değiştiriyor, onlarla oynuyor, bir manipülasyon çabası olarak görebiliriz. Filmin sonu ise ikinci partın başının neredeyse ters köşesi, hepimizi rahatlatacak bir güzellikte sona eriyor film.
Filmi çok beğendim, basit birer aşk hikayesi gibi geliyor ancak alt metin bundan ibaret değil. Hong Kong, kozmopolit bir şehir. Bu da çok fazla göçmen, oldukça kalabalık insanların olduğu bir mekan getiriyor aklımıza. Suç oranı da aynı oranda artıyor elbette. Wong Kar-wai, polis memurlarını bilerek seçmiş gibi bir izlenim oluştu bende. Ayrıca iki kısımda da yoğun aşk hikayeleri yok çünkü filmin asıl derdi aşk değil, modern dünyadaki bireyin kendi içinde tutarsızlıklarını ve çevresine karşı yabancılaşmasını aşk ile örttüğü eleştirel bir dil kullanarak, bizi 94 Hong Kong'una götürüyor.
Ayrıca ikinci part, bariz bir şekilde ilk kısıma göre oldukça baskın. Süre olarak da, ikinci bölüme daha fazla alan ayrılmış. Ben de ikinci hikayeyi daha çok içselleştirdim, bence yönetmen istemeden ikinci kısmı fazlasıyla yüceltmiş, öyle ki çok beğendiğim ilk parttan film bittikten sonra aklımda kalan yalnızca bir replik ve ananas olmuştu. Ancak iki bölüm arasındaki geçiş öylesine yedirilmiş ki, filme dair eleştirebileceğim tek kısmı da oldukça ekarde ediyor bu durum.
Dramatik yapıyı güçlendirmek adına kullanılan müzikler ise o kadar filmle bütünleşmiş durumda ki, şu an bu yazıyı dinlerken bile California Dreamin' şarkısını dinliyorum.
Kaosu anlatmak adına hareketli kamera kullanan, basit bir hikayeyi bu kadar ilgi çekici anlatabilen, aşkı oldukça naif verebilen ve karakter gerçekçiliğini başarıyla yansıtan Wong-Kar wai, renkli ışıkları ve yağmur görüntülerini de bolca kullanıyor. En sevdiğim filmler arasında giren Chungking Express'i izlemenizi şiddetle tavsiye ediyorum.
*fotoğraflar internetten alıntıdır.
Yorumlar
Yorum Gönder